Niejednokrotnie praktyka budowlana pokazuje, jak trudnym zadaniem jest prowadzenie robót budowlanych w starszych obiektach budowlanych. Ratowanie substancji historycznej i zabytkowej polega głównie na zachowaniu jej historycznych walorów, o co obecnie coraz trudniej. Wymaga to od zarządców oraz uczestników procesu budowlanego odpowiedniej świadomości i wiedzy, przygotowania zawodowego oraz doświadczenia w obchodzeniu się z substancją zabytkową, w tym szczególnie przy wdrażaniu nowych materiałów oraz nowych technologii naprawczych, które mogą jedynie spowolnić procesy starzeniowe. Eksploatacja tych obiektów w innych warunkach środowiska wewnętrznego (zewnętrznego) niż to zakładano pierwotnie (adaptacje, modernizacje) wymaga dostosowywania ich do aktualnie obowiązujących przepisów i równocześnie zagwarantowania im bezpieczeństwa konstrukcji oraz bezpieczeństwa „użytkowego”. Każda ingerencja w taki obiekt prowadzi do nieuniknionego jego "odmładzania" tj. obniżania ich stopnia autentyczności. Ponadto, często na etapie projektowania prac naprawczych lub modernizacyjnych zapomina się m.in. o wpływie procesów fizykalnych na przegrody tych obiektów w późniejszym okresie eksploatacji, po przeprowadzeniu w nich „modernizacji”.
Kategoria: